οικειοβούλως

οἰκειοβούλως (Μ)

επίρρ. αυτοπροαίρετα, οικειοθελώς, οικείᾳ βουλήσει.

[ΕΤΥΜΟΛ. Επίρρ. σχηματισμένο από αμάρτυρο επίθ. *οἰκειόβουλος (< οἰκεῖος + -βουλος < βουλή), πρβλ. αυτο-βούλως].